community-day

Donderdag 5 juni. Het wachten viel reuze mee, om 12.15 zijn wij op de plek van onze bestemming. Er is al veel veranderd sinds dinsdag: Een deel van de gegraven geulen is al gevuld met stenen en beton. Beton wordt ter plekke aangemaakt: vrouwen halen beneden water en lopen met jerrycans water op het hoofd naar boven, naar de bouwplaats. Daar is , met behulp van een dekzeil ,een soort bassin gemaakt , waar het water ingaat. Ernaast is een ander bassin waarin zand, grind en cementpoeder worden gemengd. Water uit het “waterbassin “ wordt er bii gedaan , vervolgens wordt alles goed geroerd en als beton in emmers geschept. Deze gaan van hand tot hand naar de plaats van bestemming , waar de inhoud over de stenen en keien in de geul gaat. Betonijzers zijn al verankerd en steken omhoog.
Als wij aankomen hangen wij eerst de vlag van de Wilde Ganzen op, bij een iets hogerop gelegen afdak, en dan voegen wij ons in de rij om emmers beton door te geven of stenen op het hoofd naar de geulen te brengen. Ik draag de stenen in een doek op mijn armen. De plaatselijke bevolking is erg behulpzaam , zij zoeken niet al te grote keien/ stenen voor mij uit en helpen om ze goed op de hoofden/armen te leggen .Ondertussen hebben ze veel plezier om die blanken die met stenen lopen, maar waarderen het ook!! Rond 14.45 hebben wij lunchpauze. Wij zitten onder een prachtig afdak van bananenbladeren ,met schitterend uitzicht over de bergen/ heuvels, en eten ons meegebrachte brood en fruit. Wel een beetje ongemakkelijk gevoel: de plaatselijke bevolking werkt gewoon door….. Wat over is van de lunch delen wij uit aan de locale medewerkers. Het vindt gretig aftrek, brood meer dan fruit, want tja, al dat heerlijke fruit, bananen en mandarijnen groeit hier vol op!. Omdat wij het centrum niet afgebouwd gaan zien, neemt de architect/ aannemer ons mee naar een iets hogerop gelegen bijna afgebouwd huis, wat een beetje op het centrum lijkt. Dit wordt het nieuwe gemeenschapshuis voor deze omgeving. Hierna worden wij gastvrij ontvangen bij een familielid van Andre, waar een heerlijke maaltijd voor ons klaarstaat: aardappelen, rijst, bruine bonen met spinazie, doperwten, rundvlees, sla met tomaten, fruit. Vervolgens nog een mooie wandeling door het dorp: prachtige natuur met vruchtbomen (bananen, koffiebonen, papaya’s ), cassavastruiken en cassava die tot meel gestampt werd onderweg, vriendelijke mensen en overal kinderen die ons nieuwsgierig volgden.
Vrijdag 6 juni .Vandaag de toerist uitgehangen in een resort met zwembad. Mooie dag!!
Zaterdag 7 juni Vroeg uit de veren, want wij willen vandaag om 8 uur bij ons fundament in Musigati zijn. Het is ongeveer een uur rijden, om 7 uur zullen wij dus vertrekken. Om 6.30 heeft Thomas het ontbijt voor ons klaar. Onze chauffeur arriveert pas om 8 uur. Onduidelijk blijft of hij zich verslapen heeft of te veel obstakels is tegengekomen op zijn weg naar ons toe . Rond 9.15 arriveren wij bij het centrum in wording. Veel mensen uit het dorp zijn aanwezig om mee te helpen: elke zaterdag is namelijk community-day in Burundi. In 2005 is dit door de regering gestart, bedoeld voor de wederopbouw van het land. Op deze dag ga je van 8-10 uur voor de gemeenschap werken, bijv. door je stad / dorp schoon te houden, goede drainage bij de huizen aan te leggen of mee te helpen bij de bouw van een school of , zoals vandaag, de bouw van dit activiteitencentrum. For all this is ours!! Er zijn ook mensen van de Burundese televisie aanwezig. Wij voegen ons eerst in de rij om stenen door te geven ,vandaag worden ze niet op het hoofd vervoerd maar gaan van hand tot hand naar de geulen. Later worden ook de emmers beton weer doorgegeven. Ondertussen klinken prachtige Afrikaanse gezangen. Wat mooi om hier even deel van uit te maken. Wij laten ons niet onbetuigd en zingen o.a ‘My Bonny is over the ocean’ , ’’ mijn tante in Marokko ‘, en ’een Nederlandse Afrikaan ‘ . Er ontstaan uitwisselingen van o.a namen, Kirundese woorden, telefoonnummers. Ik probeer contact te maken met een aantal vrouwen, waarvan 1 een klein kindje op schoot heeft. Ik wijs naar de voetjes en vraag :”Kan het al lopen?”, De moeder zet het kindje rechtop en houdt het met haar handen vast. Dan geeft ze de handjes van het kindje aan mij . en ja hoor, het loopt aan mijn handen ! Wat een heerlijk gevoel weer, zo”n klein mensje dat aan je handen loopt. Ik til het even op , een veertje, hooguit 8 a 9 pond schat ik.
Ongeveer 10.45 arriveert Carolien. Wij verwelkomen haar met: “Lang zal ze leven”. Carolien mag de 1ste steen op het fundament leggen. Weer zo’n ontroerend moment: onze voorzitter Carolien, kersvers uit Nederland ingevlogen, legt hier de eerste steen!!!Wij werken daarna nog tot ongeveer 12.00 uur door.
Na de werkzaamheden gaan wij naar een plaatselijk cafe. De beide Jannen staan achterop in een pick-up. “Muzunga,” “muzunga “ klinkt het voortdurend van de toegesnelde kinderen langs de weg. Wij gaan naar een soort binnenplaats bij het cafe. Hier drinken wij wat, de lunch bestaat o.a. uit een grote spies met stukjes rundvlees, het zou ook geite-of lamsvlees kunnen zijn en heerlijke stukjes papaya.
Als wij later bij het sportcentrum komen, horen wij dat de “community- day” werkzaamheden bij ons project s’avonds op de Burundese televisie wordt uitgezonden. Wat mij in Nederland nog nooit is overkomen is hier binnen een week bereikt: wij, nee , ons project heeft de televisie gehaald!! Mooi om samen naar de beelden te kijken!
Zo is de 1ste week voorbij gevlogen. Heel veel indrukken opgedaan, zie in mijn ogen mensen die een schamel bestaan hebben maar die tegelijkertijd ook voortdurend vindingrijk en creatief proberen van alles iets te maken. Rijst , koffiebonen, cassava’s , alles ligt onderweg te drogen of wordt verkocht. Het is ongeloof’lijk wat zij op een fiets kunnen vervoeren: soms wel 5 balen rijst, of weet ik hoeveel hout, stenen, bier. Wie niet in het bezit van een fiets is draagt zelf met opgeheven hoofd haar/ zijn last.( water, hout, gras ..) Ik zie ook veel kinderen die niet naar school gaan, ondanks dat het onderwijs gratis is. Armoede ligt hieraan vaak ten grondslag, armoede houdt in ieder geval de vicieuse cirkel in stand, want hoe hou je het vol om bijna zonder eten ook elke dag nog een uur heen en een uur terug naar school te lopen? .Vragen, vele vragen, waarom zoveel onrecht ?, wat kun je doen, wat is er nodig, wat is er mogelijk? Dat je iets kunt doen, dat het mogelijk is samen bij te dragen aan een betere wereld,stap voor stap, steen voor steen, die ervaring geeft Burundie mij ook.